«الف » های به تواضع را «دال » می کنی و نقطه بی مقدار را «خال » .

توفیق ده که بر نفس خویش «امیر» شویم

ضمایر ما را به خودت برگردان، تا «روشن ضمیر» شویم .  

الهی

تا ما را اهل «ضمیر» نکرده ای، «ظاهر» مکن .

ما را بخر، آنگاه ببر .

ما را «امین » خلق و مامون حق گردان

تو را به مرادی پذیرفته ایم، ما را به مریدی بپذیر، آمین، یا مرادالمریدین!

الهی

«اراده » ، سرمایه طالب است و «ارادت » ، بهره مطلوب .

مرید اگر بی اراده باشد، عوام است

و مراد اگر بی ارادت باشد، دولت بی دوام .

ارادت مریدان را با اراده قرین کن، و مراد را با مرید، همنشین .

الهی

غزل زیبای «فطرت » را در دفتر دلمان نوشتی،

گوهر «خدا جویی » را با خمیر وجودمان سرشتی

گنج عرفان را در خرابه دلمان نهادی و هدهد عشق را به آبادی جانمان فرستادی

لطفی، تا جانمان در شفاخانه یادت حیات گیرد و درد غفلتمان درمان پذیرد .

الهی

می ستایمت، که زیبنده ستایشی

می پرستمت، که سزاوار پرستشی

نیاز از تو می جویم، که سرچشمه و کرامت و جودی

در محراب دل، خاکسار توام، که قبله جان و قابل سجودی

با تو راز می گویم، که دانای آشکار و نهانی، بینایی سر و عیانی

چون خون و جان، در رگهای وجودم روانی .

 

نوشته شده در چهارشنبه 91/2/13ساعت 2:2 عصر توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |