دلنوشته ها
و شمع را طریقتی است که تا پایان راه، یاریگرش خواهد بود. و پروانه را معرفتی است که تا پایان راه، کسب خواهد کرد و خود شمع سان خواهد چرخید. و حکایت شمع، حکایت دست های تو بود که بی صدا برای من می سوخت. یادم نمی رود لحظه های سبز «آب» «بابا» سرودن با تو و تازه فهمیدم آب، دست های پاک توست .
چند روز گذشت و قطار زندگی به نان رسید و چه زیبا سرودی که نان برکت سفره هاست؛ امّا سودای بیشتر و بیشتر به پشیزی نمی ارزد. خدا می داند، چقدر برایم قصه خواندی، از آن مردی که باید بیاید. آن مردی که سوار بر اسبی سپید، دایره زمین و زمان را در هم می کوبد و به ماورای کلمات می رسد. می بینی؟ من یاد گرفته ام شمع باشم. می بینی؟ من راز گداختن را با خود از عمیق کوره های خیال برگردانده ام... حالت چطور است، سپیده پر از بخشایش و مهر؟ حالت خوب است. صدای گم شده توی ادراک فصل ها ونسل ها، خانم اجازه! یادم نمی دهی مثل دریچه ها به آبی آسمان لبخند بزنم؟ خانم اجازه! کلاس کبوتر بودن کی برگزار می شود؟ دقیقاً دقیقه چشم های تو را قاب می گیرم. لحظه دیدار نزدیک است. باز گویی در جهان دیگری باشم، هوای مداد و کاغذ، رهایم نمی کند. مادرم می گوید: خدا روی شانه های معلم می نشیند و در چشم هاشان طلوع می کند. صبور دوست داشتنی، ساده آرام! خشمت زیباست. تقدس این خشم اندوهگین را تازه می فهمم و خداوند از عالمان عهدی گرفته است. تو در ازل، شمع بودن را آغاز کردی، ای دایره مقدس ازلی، ای رکن ساده هستی! و علم را در عرش، جایگاهی است چون ستاره ساعت شش صبح که هر روز جهان را روشن می کند. سلام، مهربان ترین فرد سکوت و صدا! سلام، مهربان ترین آدم روی زمین! سلام، رازقی، اطلسی، میخک! سلام، شادی! وقتی یاد کودکی های خودم می افتم، دست های تو، نجیب بر سرم می نشیند؛ ساده تر از این که حتی نقّاشی ات کنند در قاب های مربع مستطیل گیج زمانه. شیرین تر از آنی که توی شیرینی روزها پیدا و گم شوی. برخیز! دوباره غوغا کن. کلمات، صف گرفته اند به همصدایی و همخانه بودن با لبان تو. شوری مقدس، در حروف جاری می شود، وقتی به سر انگشت تو می آیند و چراغ های رابطه روشن می شود، وقتی چشم هایت را باز می کنی... با کدام قاصدک بگویم که صدایم را پُست کند برایت. معلم باشی یا شمع، پروانه ای این جا هست که همیشه دور مدارخورشیدی شما بچرخد و عشق را کلمه کلمه هجِّی کند. 
| Design By : Pichak |
LinkDump
