تو را غایب نامیده اند؛ چون ظاهر نیستی، نه این که حاضر نباشی.

غیبت به معنای «حاضر نبودن»، تهمت ناروایی است و آنان که بر این پندارند، فرق «ظهور» و «حضور» را نمی دانند. آمدنت که در انتظار آنیم به معنای ظهور است، نه حضور و دلشدگانت که هر صبح و شام تو را می خوانند. «ظهورت» را از خدای می طلبند، نه حضورت را.

وقتی ظاهر می شوی همه انگشت حیرت به دندان می گزند و با تعجب می گویند که تو را پیش از این هم دیده اند و راست می گویند؛ چرا که تو در میان مایی و امام مایی.

جمعه که از راه می رسد، صاحب دلان «دل» را از دست می دهند و قرار از کف می نهند و قافله دل های بی قرار روی به قبله می کنند و آمدنت را به انتظار می نشینند.

... و تو یک روز روشن اتفاق خواهی افتاد؛ این را تمام آفرینش می داند. باران منتظر حضور آسمانی توست. درخت آمدنت را به تماشا نشسته است. ستارگان لحظه شماری می کنند. ای نامت گل! ما تو را عاشقیم!

یک روز تاریکی ها، مچاله می شوند و تو روشن تر از هر سپیده، زمین را فراگیر می کنی.

از اردیبهشت

از باران

از درخت

از شکوفه.

نوشته شده در یکشنبه 91/2/10ساعت 9:1 صبح توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |