دستم به دامانت در این آغاز فصل سرد

آخر سکوت تو غزل را می‌کُشد برگرد

 

آوارغم بر شانه‌های شهر را بنگر

شعری بخوان آرامشی پیدا کند این درد

 

پرواز حتی تا کنارعشق ممکن نیست

بی تو تمام آسمانها می‌کنندم طرد

 

دنبال چشمانت کجا باید کبوتر شد؟

ای کاش! دل یک آسمان آیینه می‌آورد

 

دیگر برای انتظارت گریه مرهم نیست

آقا بگو این بغض سنگین را چه باید کرد؟

نوشته شده در دوشنبه 89/7/19ساعت 11:7 صبح توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |