هنگام تولد ماه است؛ ماه بنی‌هاشم.

 گلخنده‌های آسمان و زمین و زمزمه‌های شورانگیز بلبلان در سال روز میلاد حضرت عباس علیه‌السلام در گوش عالم می‌پیچد.

پنجره‌ای از شادی بر دل‌ها گشوده می‌شود و رنگین کمان اشتیاق، فضای زندگی را می‌آراید.

ترنم شکفتن نوگلی معطر در باغستان توحید، دل‌ها را مفتون و مجذوب خویش می‌سازد.

ماه بر خانه ولایت می‌تابد.

نوزادی در خانه علی(ع) متولد می‌شود که پدر نیکی‌هاست و او را ابوالفضل می‌نامند.

ابوالفضل می‌آید و صفا و زیبایی و پاکی را به ارمغان می‌آورد.

می‌آید و کرامت و فضیلت و شهادت را با خود به همراه می‌آورد.

می‌آید و ابر رحمت اندیشه‌اش، همه تشنگان فضیلت را سیراب می کند.

 اینک هوا عطرآلود و عنبرآمیز است و آبشاری از نور، از خنده‌های شادمانه خورشید، به مهمانی زمین آمده است.

عباس بن علی علیه السلام به دنیای خاکی، گام نهاده؛ آیه روشن کتاب استقامت و وارث ایثار و خون.

پدر با همه عظمتش بر دستان یاریگر نورسیده بوسه می‌زند، دستانی که در روزی سخت تکیه‌گاه هستی خواهد شد.

ماه بنی‌هاشم! پرچم‌دار سپاه اسلام

 بخند ای گوهر نورسیده تا بر دانه‌های مروارید خنده‌ات، نیازمندان دخیل ببندند، یا باب‌الحوائج!

ای آینه‌دار کربلا و ای دست بیرون‌آمده از آستین خدا! شوق رسیدنت، شعبان را سرمست می کند.

 

نوشته شده در شنبه 97/2/1ساعت 9:34 صبح توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |