بهاری شگفت در راه است.

 فردا گلی ‌در خانه ولایت می‌شکفد .

درخت‏ها، مقدمش را سجده می‏کنند، کوه‏ها سر بر آستان کرمش می‌نهند و دریاها، وام‏دار زلال چشمانش می‏گردند.

یا حسین(ع) ای دردانه قلب پیامبر(ص) تمام روزهای کبریایی، یادگار آزادمردی توست.

مثل رویایی شیرین، در خواب دل‌ها می‌وزی، و عطر نامت، مشام گلپونه‌ها را می‌آشوبد.

میلادت، عطر دل‌انگیز مهربانی را در خاک می‌پراکند.

ای ماناترین حادثه روزگار!

حاشا که خاطره بزرگی‌هایت از صفحه ذهن زمان پاک شود.

تو آمده‌ای تا عشق بماند و ایمان، و انسان به عظمت نامت پناه برد؛ آن گاه که پناهی نیست.

ای طراوت شگفت! بوته‌های «غیرت» ما را به باران «قیام» خویش بارور کن، و سروهای «عزت» و «آزادگی» را در جنگل جانمان، برویان.

ای امام قیام! ای اسطوره عشق و ایثار! ای کرامت بارور! آمدی تا در چکاچک تیغ‌های به ستوه آمده، نستوهی ایمان و عشق را شهادت دهی.

 ای آفتاب عالمتاب عاشورا! جهان در زیر لوای نام تو نفس می‌کشد و به تماشای قیام تو، قامت کشیده است.

عاشورای تو روز روشن تاریخ است و تاریخ، هنوز و همیشه بر مدار حماسه روز دهم تو طواف می‌کند.

سلام بر تو ای شورآفرین!

ای مولای هر دو جهان! مهر تو را بر خویش می‌بالم و این شادی، چراغ فروزان لحظه‌های تنهایی من است.

ای بلوغ رستگاری! نام دل انگیز تو را روزی هزار بار زمزمه می‌کنم و هنوز به نماز ظهر عاشورای تو دخیل بسته‌ام.

سلام بر تو که گلویت، بوسه‏گاه پیامبر بود.

ای خلاصه فاطمه(س) و علی(ع)! بر ما بتاب که در تیرگی خاک، بی‏آفتاب یاد تو، پامال عبور روزهایم و تنها عشق است که می‏تواند در تعریف تو، قد راست کند.

 

نوشته شده در پنج شنبه 97/1/30ساعت 9:46 صبح توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |