آمدنت دیر شده 

چشمانم بی نور رخت چیزی را نمی بیند

از درد هجر واژه ها کم آورده اند

رویم سیاه و نامه اعمالم سیاه تر است

روحم از فرط گناه بی هوش افتاده

و جسم گناه آلودم چون لاشه‌ای متفن در رفت و آمد روزمرگی پیر و فرتوت شده

الحسن بن الجهم : قُلتُ لِأَبِی الحَسَنِ علیه ‏السلام : لا تَنسَنی مِنَ الدُّعاءِ .
قالَ : (أ)وَتَعلَمُ أنّی أنساکَ ؟
فَتَفَکَّرتُ فی نَفسی وقُلتُ : هُوَ یَدعو لِشیعَتِهِ وأنَا مِن شیعَتِهِ ، قُلتُ : لا ، لا تَنسانی .
قالَ : وکَیفَ عَلِمتَ ذلِکَ ؟
قُلتُ : إنّی مِن شیعَتِکَ ، وإنَّکَ لَتَدعو لَهُم .
فَقالَ : هَل عَلِمتَ بِشَیءٍ غَیرِ هذا ؟
قُلتُ : لا .
قالَ : إذا أرَدتَ أن تَعلَمَ ما لَکَ عِندی فَانظُر (إلى) ما لی عِندَکَ .

حسن بن جَهْم نقل می کند : به امام رضا علیه ‏السلام گفتم : مرا از دعا فراموش مکنی .

صدای شادی افلاکیان از کوچه پس کوچه‌های مدینه به گوش می‌رسد.

از خانه ساده و باصفای امام کاظم علیه‌السلام ، نوری به آسمان برخاسته است. ستاره‌ها نورانی‌تر شده‌اند و ماه، همچونخورشید می‌درخشد.

صدای گریه‌ای سکوت آسمان‌ها را شکسته، انتظار عاشقانه پدری را بهپایان رسانده، و لب‌های پر از نور پیشوای هفتم را به لبخند زینت داده و بر اماممان،حضرترضا علیه‌السلامهمدمی بخشیده، تا زینبی دیگر برای حسینی دیگر باشد.

آری، مدینه از شمیم فاطمهمعصومهعلیهاالسلاممعطر شده است.