نسیم دوان دوان به سویم می شتابید

گویی در شام گاه چشم بر هم نگذارده بود

او راه زیادی را پرواز کرده بود تا به من برسد

نجوای شبانه ی تو را برایم زمزمه می کرد

عطر دل انگیز اشک های تو را با خود داشت

و من سرشار از این عطر دلاویز

گل های نرگس را به دستان لطیف نسیم سپردم

تا برایت هدیه آورد

(1)
ابن قیاما نامه ای کنایه آمیز به امام رضا(ع) نوشته بود. گفته بود: تو چه امامی هستی که فرزند نداری؟
حضرت با ناراحتی جواب داده بود: « تو از کجا می دانی که من فرزندی نخواهم داشت. به خدا شب و روز نمی گذرد جز این که خداوند به من پسری عنایت خواهد کرد که به سبب او میان حق و باطل را جدایی می دهد»1

چه سخت گذشت تا بفهمم بودنم را و چه ساده میگذرد رفتنم،
اما در این بودن و رفتن به من یاد دادی عاشق باشم
چه زود گذشت آن زمان که مرا درس عشق دادی و محبت را ضمیمه
وجودم کردی و در پیوست نهادم حک نمودی:
دوست بدار و عاشق باش