اشاره: نوشتار پیش رو گزیده شرحی است بر دعای پر فیض عرفه به قلم مرحوم علامه محمدتقی جعفری(ره) که در کتابی با عنوان نیایش امام حسین (علیه السلام) در صحرای عرفات گرد آمده است. علامه جعفری در این کتاب با مشی عرفانی خود ترجمه و شرح به یادماندنی و زیبا از دعای عرفه از خود بر جای گذاشته است. این عالم ربانی در سال 1377 دار فانی را وداع گفت و به جوار رحمت حق پیوست و در حرم رضوی به خاک سپرده شد. (سرویس معارف)

بهشت از رایحه ای دلنواز، سرمست می‏شود.

جشنی برپاست از انبوه فرشتگان و کائنات.

بر منبری از نور و روشنایی، جبرئیل خطبه می‏خواند برای علی علیه‏السلام و فاطمه علیهاالسلام و زندگی آغاز می‏شود.

طوبی، دل‏انگیزترین نغمه‏اش را شابادش می‏فرستد.

صدایی می‏شکوفاند جان ها را و شاید خداست که برای این عروس و داماد پیام تبریک و تهنیت می‏فرستد.

خدایا، این چه تقدیری بود که بر صحیفه هستی شیدایی‌ترین عاشقان جبروت رقم خورد و اشک را جاری تلاوت نام‏های بلندشان کرد و غم را قرین داستان پرشکیب حیاتشان. آتش، سینه پر مهرشان را فسرد و میخ، مهمان قلب آسمانی شان شد. شمشیر، سرهای آشنا بر خاکشان را شکافت و تیر عداوت، غنچه‌های زندگی‌شان را پژمرد. زهر، جگرهایشان را درید و قلب‏هاشان را چون پاره‏های خورشید قسمت کرد و عطش، معمای دیگری بر عروج جاودانی‏شان و غربت اندوه ماندگار زندگانی‏شان گشت.

اینک در شهادت امیر تقوا، جواد اهل بیت، گلچینی از مصیبت‏ها اشک را مهمان دل‏های بی‏قرار می‏کند. جگری که از رخنه زهر آتش گرفته و غربتی که در هم خانگی با قاتل تجلی یافته و عطش جان‏گداز که در جان سوزی زهر و نبودن جرعه‏ای آب هویدا شده است.

کی انتظار آمدن آن بهاری که در خود شکفتن شکوفه نرگسی را به همراه دارد، به پایان می رسد؟!

سال هاست که به امید آمدنت چشم به آسمان دوخته ایم و ذره ذرة جان و دل را، به فریاد «العجل» سپرده ایم با آن که ندای أین بقیة الله عجل الله تعالی فرجه الشریف سینه می سوزاند،

 قلب را به ناله «الغوث» امید تپیدن داده ایم و چشم هایمان را با نور «ادرکنی» مزیّن ساخته ایم.