فکر نمی کردیم جدایی جانگداز بنماید ،‌دوست داشتنی ترین احساسها نیز از فراق هزارساله غمگین می شوند.

دلمان قرص است که می آیی

به ظلمت آسمان ناامید نمی شویم ،‌طلوع و فرداها را می شماریم و جمعه ها را . مگر چه داشت این دل ما که آمدنت را می لرزاند .

چشمانمان کوچکتر از آنند که بودنت را حس کنند اما قلبهامان سرشار از عطر انتظار توست .

ای صاحب دلها ، نوازشهایت و نگاههایت را از ما دریغ مکن .

دیگر اشکهامان تاب ایستادن ندارند گویی تو می خوانی شان . کاش دلهای سردرگم و خسته مان را نیز می خواندی ، کاش حس حضورت در چشمها گل می داد و نه فقط در دلها که گاه شرم دارم از چشمانم که لیاقت قدوم خجسته ات را ندارند 

نکند عادت کنیم به دوری ات . نکند از یاد ببریم دلها را که اشتیاق گاه دردناک می شود و شیطان قطره های عقل در دل مشتاق می چکد .

گاه می خواهم چشمانم را به روی هر چه تاریکی است ببندم و طراوت حضورت را معصومانه حس کنم

زمانی که فقط بهار است و زمستان سرد از شرم آغوش گرم تو رنگ باخته است

زمانی که اگر مرغ عشقی عاشق باشد بی اعتنا به قفس آواز می خواند

زمانی که رنگها رنگی اند و گلاب بوی گل محمدی می دهد 

وه که چه زیباست ،‌نه اشکی ،‌نه دردی و نه دل نگرانی سراسر تازگی و شور و قرار

پس بیا و زیبایی کن ...

بیا ...

نوشته شده در چهارشنبه 88/6/11ساعت 2:51 عصر توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |