افسوس اندک فرصتی به پایان رمضان که چون الماس تعبد و بندگی گوهر جان را صیقل می داد بیش نمانده است.
سحرهای آخرین بوی حزن می دهد و ابر فراقِ در حال نزدیک شدن است و شانه های نحیفمان باید بار سنگین فراق را بردوش بکشد .

بساط سبز و عطرآگین انس و تعبد و رحمت خداوندی درحال جمع شدن است و سفره میهمانی خالق آرام آرام برچیده می شود.
 خیمه امن و صفابخش بزم ملکوتیِ افطارها درحضور حضرت دوست و ملائک جمع می گردد و ما با سرنوشتی که در روز قدر برای خود رقم زدیم سال خود را سپری خواهیم کرد.
چه دردناک است غربت حزن انگیز و فراق غمبار با سحرهایی روح بخش که به فرمان حضرت دوست قبل از مرغان سحر زبان به ثنای حضرتش می گشودیم و فارغ از جهان مادی همنشین ملائک بودیم و سرود تعبد سرمی دادیم.
اکنون که به پایان این ماه عزیز رسیدیم درد فراق را با امید آمرزش گناهان التیام می بخشیم و سپاس خدای را بجا می آوریم که پایان ماه مغفرت را بر ما عید قرار داد.
و این نغمه را زمزمه می کنیم که :
مهربان پروردگارا، به پاسداشت مهرورزیت، روزه گرفتیم و اکنون به نماز فطرت، می رویم و در آبی رحمتت روح و جانمان را صفا می دهیم و تن پوش آمرزش بر تن می‌نماییم. 
به امید مغفرتت ای ارحم الراحمین
عید سعید فطر، عید آسودگی از آتش غفلت و رهیدگی از زنجیر نفس، بر میهمانان حضرت حق مبارک باد. 

نوشته شده در پنج شنبه 88/6/26ساعت 1:5 عصر توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |